Do en Vr 14-15/12 Tweedaagse naar Vientianne

Bij onze aankomst in Vang Vieng hadden we reeds een 2-daagse tocht richting de hoofdstad geboekt. Met de kajak zouden we een rivier afvaren richting het stuwmeer van Nam Ngum en daar overnachten op 1 van de vele eilandjes. De volgende dag zouden we in een uitgeholde boomstam als boot, het meer verkennen en samen met de plaatselijke vissers wat gaan vissen. Dit leek ons wel een avontuurlijke manier om naar de hoofdstad af te reizen! Jakke was nog altijd ziek en voelde zich echt wel zwak. We dachten het eerst nog te annuleren, maar we zouden slechts een klein bedrag terug krijgen van de betaalde som. Omdat het toch al wat beter ging dan woensdag, wou hij het toch zeker wel wagen. Het kajakken zelf stelde weer niet veel meer voor dan een tocht over de Lesse (maar in het regenseizoen moet het echt wel spectaculair zijn). Na een dagje varen, een lekkere picknick en wat springen van de rotsen, splitsten onze wegen zich met de rest van de groep en gingen we samen met onze gids Von en zijn vriendin richting het meer. Daar genoten we nog van een mooie zonsondergang en wat springen van het uitkijkplatform. Daarna bracht een bootje ons naar het eilandje waar we zouden overnachten. Jakke was helemaal uitgeput na deze dag en ging opnieuw vroeg slapen. De volgende dag gingen we het stuwmeer verder verkennen.

Door de bouw van deze stuwdam van Nam Ngum door de Japanners in de jaren 70, zag het grootste kunstmatige meer van Zuidoost- Azie het levenslicht. Het grootste deel van de elektriciteit wordt naar Thailand uitgevoerd en de opbrengst ervan vormt 1 van de belangrijkste inkomstenbronnen van Laos. Het meer bewaart echter nog een heel merkwaardiger geheim. Toen de stuwdam gebouwd werd, liepen 200 km2 beboste valleien onder water (de vele eilandjes, zijn dus een restant van wat ooit heuveltoppen waren) Toen de prijs van het hout eind jaren 70, begin jaren 80 plots begon te stijgen, werden de inwoners zich bewust van de rijkdom die op de bodem van het meer lag: duizenden steres onbederfelijke teak. Bovendien zou door het hakken van dit woud het landschap niet worden aangetast. Vandaag gebeurt de ontginning meestal machinaal, maar er zijn ook nog ploegen houthakker-duikers aan het werk die dit gevaarlijke werk doen.

De familie waar we verbleven deden dit ook en ik vroeg hen dan ook om eens mee te mogen duiken, maar hun materiaal was niet echt in orde, dus kon het feestje niet doorgaan. Het bootje bracht ons ook naar een visserseiland en met een bamboestokje en een lijntje mochten we dan even vissen (natuurlijk hebben we niets gevangen). Na de tocht over het meer en afscheid genomen te hebben van onze gids gingen we met de tuktuk en de bus richting Vientianne. Eindelijk tijd voor Jakke om enkele dagen uit te zieken.